You're cheating!

Nee, het is niet de bedoeling om te bussen tijdens een fietsvakantie. Collega-fietsers noemen dat 'cheating'. Maar als de tijd dringt en je moet nog over zo'n 500 km kustlijn die bekend staat als de 'wet coast' en 'that's where the sandflies begin', dan kiezen wij liever voor praktisch.

Nou ja, praktisch... Van Te Anau terug naar Queenstown konden we de fietsen in de achterbak van het busje tetris-sen, tussen de bagage. In Queenstown wachtte er een nog kleiner busje (type dorpstaxi). We moesten de fietsen snel demonteren, tot ze aan de voorkant van het busje vastgemaakt konden worden. Het geheel zag eruit alsof de chauffeur onderweg graag fietsen schepte en op zijn koevanger verzamelde.

De chauffeur bleek een fanatiek jager en visser. Zijn vrouw, nota bene verpleegkundige, vond dat eerst maar niks. Inmiddels schiet ze toch ook graag een hertje dood. Er zijn hier geen limieten voor het schieten van dieren, vertelde de chauffeur. Ieder schiet zoveel als hij wil.

Wat ging dat trouwens snel in zo'n busje. We scheurden steile hellingen op en af, langs meren, door bossen en een soort regenwoud. En na een paar uur reden we al langs de West Coast. We scheurden ook de gletsjers Franz Josef en Fox voorbij. Ach, ik had ze 12 jaar geleden al eens gezien.

De hele rit was het prachtig weer. Ik bedacht steeds hoe leuk het was geweest om het stuk te fietsen. Maar, zoals dat hoort aan de 'wet coast', begon het op onze eindbestemming Greymouth flink te regenen. En de volgende dag ook. Greymouth is een oerlelijk, sfeerloos stadje. Maar onze camping stond aan een prachtig stuk kiezelstrand. En we hadden huurden een cabin met gezellige schrootjes.

Fietsend naar Punakaiki (Pancake Rocks) kwamen we iets heel raars tegen: andere ligfietsers! Barbara en Walli, 2 Amerikaanse 60-plussers, fietsen al jaren de wereld door op 2 maffe groene ligfietsen, volgehangen met vaantjes uit verre landen. Als ze hun bovenstuurtjes hoog voor zich vasthouden, voelen ze zich net eekhoorntjes.

We trokken een tijdje met ze op en reden als een lange ligfietstrein naar Westport. Daar spotten we alweer een ligfiets! De eigenaar, fietsenmaker, rende enthousiast naar buiten met camera, terwijl wij een studie maakten van zijn zelfgemaakte bouwsel met aanhanger. Hij vertelde ons over 'vrije fietswerkplaatsen' (in Wellington zit er 1 bijvoorbeeld) waar je van oude fietsen iets nieuws kunt maken. Zelf had hij een roestige bakfiets gelast van o.a. een uit de plomp gefietst winkelwagentje.

We vliegen overigens pas 10 maart naar Japan. We wilden nog wat van het mooie weer genieten in Nelson en Abel Tasman National Park. Hiken, kayakken, aan het strand liggen, dat soort dingen. In Japan is het namelijk nog ijskoud! Toen we we vervolgens 4 dagen aan 1 stuk door de regen fietsten naar Nelson, begonnen we toch te twijfelen.

En dan ook nog het slechtste campingmoment van deze vakantie: Op de gratis DOC-camping in Lyell vliegen zoveel van die nare stekende sandflies, dat ik alleen volledig ingepakt in zo'n beetje al mijn kleren en accessoires (hoofddoekjes, zonnebril, etc.) buiten de tent kon rondlopen. Daar was een burka nog sexy bij. Alsof koken en naar de wc gaan op deze manier al niet moeilijk genoeg was, zette hier de stortregen in. 's Ochtends begon het water door de tent te sijpelen en braken we maar op (de sandflies stoorden zich niet aan regen). Zo'n 30 km verderop vluchtten we in een hotel om onszelf en de hele inboedel te drogen.

Daarna wel een fantastische avond gehad in Hu-Ha Bikepackers (Glenhope). Alweer een speciale plek voor fietsers! En nu zitten we in Nelson. De herfst is nu officieel begonnen in Nieuw-Zeeland. Maar het weerbericht voor de rest van de week in Nelson is: zonnig! Nu ga ik wijn proeven.