Flashback laatste 2 weken
Door: Colline
Blijf op de hoogte en volg Corine
30 Maart 2008 | Japan, Narita
(ik heb dus het vliegtuig gemist en blik nu wat terug vanuit de hotelkamer met gratis internet)
Shoppen in Japan
Tokyo was ook leuk om te shoppen. Ik koop alleen niks want als fietser en als armoedzaaier wil je geen gram extra bagage. Wat kom je hier zoal tegen?
- Handschoenen met usb-aansluiting om je handen warm te houden
- Sloffen met usb-aansluiting...
- Computermuis met ingebouwde glitter-schud-sneeuwbol
- Als sushi vermomde usb-sticks
- Barbapapa-dingen (zoals paraplu's)
- Monchichi's (nu pas??)
- Groene kitkat (groene thee smaak)
- Softijs met tofu-smaak
- Schoenen met een losse grote teen (en bijbehorende sokken)
We zijn laatst ook eens heel vroeg naar de vismarkt van Tokyo gegaan, de grootste ter wereld. Maurice kreeg meteen trek, ik had de hele dag geen trek meer. Niet vanwege de stank, want verse vis stinkt echt niet. Maar vanwege veel dierenleed dat hier nog te zien was. Sommige grote vissen leefden in watertanks. Om de een of andere reden sneden visslagers ze levend in hun staart. Daarna ragden ze met een lange pin door hun ruggegraat op en neer. De spartelende bloederige vis legden ze daarna op een bloederige plank.
Kyoto
Kyoto staat vol oude tempels. En je spot hier en daar een geisha of maiko (geisha in opleiding). Alhoewel dat meestal verklede Japanse touristen zijn. We zagen in elk geval een paar 'echte' maiko's dansen in een park tijdens het lantarenfestival. Ze kwamen aangereden in een soort riksja en stopten toevallig precies voor onze neus. Daarop stormden hordes Japanners met flitsende camera's one kant uit. Het zijn hier net filmsterren.
Verder weer de gebruikelijke tijd opgemaakt aan het zoeken van dingen. Zoals een samuraihuis dat vol verborgen kamertjes en gangetjes zou zitten. Toen we het eindelijk gevonden hadden (verstopt achter een schuttinkje natuurlijk), bleek precies op die ene dag gesloten. En de volgende dag mochten we er niet in zonder tolk. We kregen een briefje met vrijwilligerstolken die je minstens een dag van tevoren moest bellen en dan alleen tussen die en die tijd. Dat is er natuurlijk nooit meer van gekomen. En zo ging het met veel dingen.
Kobe
Wel hebben we een uitstapje gemaakt naar Kobe (zonder fiets). En naar Nara (fietsjes gehuurd). Kobe bleek alleen interessant voor de niet-Europeaan. De meest spannende atractie was een verzameling Europese huizen (o.a. een Holland-huis met Japanse meisjes in klederdracht). We zijn van gekheid maar een heuvel opgeklommen en hebben urenlang gedwaald over bospaadjes. Melig zijn we een serie toeristische foto's begonnen waar ik elke keer in beeld sta bij een bepaald ding (waar mogelijk met 1 hand ergens op). 's Avonds hebben we ons prima vermaakt met karaoke en we een flamengo-show uitgevoerd door Japanners.
Nara
Ik was toch wel benieuwd naar de hertjes in Nara. Ik had van een meisje gehoord dat haar moeder in de jaren '70 gezien had, dat de hertjes voor je bogen om eten los te peuteren. Ik kon me dat eigenlijk wel voorstellen in een land waar mensen voor werkelijk alles buigen (zelfs de treinconducteur buigt elke keer als hij een wagon in- of uitloopt). De hertjes waren zoals voorspeld overal in het tempelgebied. Ze liepen nog net niet de souvenirwinkeltjes binnen. Ze bogen niet voor de hertenkoekjes die je overal kon kopen. Maar ze aten wel je kaart op als je niet uitkeek. Maar toch, een hertje begon voor mij te buigen toen ik een gepofte aardappel had gekocht. Tja, na 30 jaar hertenkoekjes zou ik ook wat selectiever worden.
Het tempelcomplex was ook heel mooi, maar we kunnen inmiddels geen tempel meer zien. Overigens nog nooit zo'n vroeg checkout-tijd gehad in de jeugdherberg waar we sliepen: 8:30 uur! En douchen mocht alleen tuusen 6:00 en 8:00 en je mocht niet koken en 's avonds moest je om 22:30 binnen zijn en dan gingen om 23:00 de lampen uit.
Terug in Tokyo
We kunnen inmiddels ook geen kersenbloesem meer zien. In Tokyo staat alles nu officieel volop in bloei en dat duurt ongeveer een week. Dat trekt massa's Japanners en Maurice moest daardoor onze laatste nacht in een capsule-hotel slapen. Je hebt dan geen kamer maar een soort plastic doos met een matrasje erin. Heel klinisch, maar efficient!
Op onze laatste dag Tokyo zag ik het meest bizarre ding in Japan: de begraafplaats in Ueno Park waar honderden Japanners vrolijk zaten te picknicken onder de kersenbloesems. Met picknickmandjes en flessen sake zaten ze tussen de grafstenen in. Families met kindertjes, ouderen, zingende hipies, iedereen! En daarna kwamen we nog iets bizars tegen: een Japanner op een ligfiets-trike. We zijn een stukje met hem door Tokyo gefietst.
Kijk voor ALLE foto's op:
http://www.flickr.com/photos/idiotz/sets/72157604117876540/
Shoppen in Japan
Tokyo was ook leuk om te shoppen. Ik koop alleen niks want als fietser en als armoedzaaier wil je geen gram extra bagage. Wat kom je hier zoal tegen?
- Handschoenen met usb-aansluiting om je handen warm te houden
- Sloffen met usb-aansluiting...
- Computermuis met ingebouwde glitter-schud-sneeuwbol
- Als sushi vermomde usb-sticks
- Barbapapa-dingen (zoals paraplu's)
- Monchichi's (nu pas??)
- Groene kitkat (groene thee smaak)
- Softijs met tofu-smaak
- Schoenen met een losse grote teen (en bijbehorende sokken)
We zijn laatst ook eens heel vroeg naar de vismarkt van Tokyo gegaan, de grootste ter wereld. Maurice kreeg meteen trek, ik had de hele dag geen trek meer. Niet vanwege de stank, want verse vis stinkt echt niet. Maar vanwege veel dierenleed dat hier nog te zien was. Sommige grote vissen leefden in watertanks. Om de een of andere reden sneden visslagers ze levend in hun staart. Daarna ragden ze met een lange pin door hun ruggegraat op en neer. De spartelende bloederige vis legden ze daarna op een bloederige plank.
Kyoto
Kyoto staat vol oude tempels. En je spot hier en daar een geisha of maiko (geisha in opleiding). Alhoewel dat meestal verklede Japanse touristen zijn. We zagen in elk geval een paar 'echte' maiko's dansen in een park tijdens het lantarenfestival. Ze kwamen aangereden in een soort riksja en stopten toevallig precies voor onze neus. Daarop stormden hordes Japanners met flitsende camera's one kant uit. Het zijn hier net filmsterren.
Verder weer de gebruikelijke tijd opgemaakt aan het zoeken van dingen. Zoals een samuraihuis dat vol verborgen kamertjes en gangetjes zou zitten. Toen we het eindelijk gevonden hadden (verstopt achter een schuttinkje natuurlijk), bleek precies op die ene dag gesloten. En de volgende dag mochten we er niet in zonder tolk. We kregen een briefje met vrijwilligerstolken die je minstens een dag van tevoren moest bellen en dan alleen tussen die en die tijd. Dat is er natuurlijk nooit meer van gekomen. En zo ging het met veel dingen.
Kobe
Wel hebben we een uitstapje gemaakt naar Kobe (zonder fiets). En naar Nara (fietsjes gehuurd). Kobe bleek alleen interessant voor de niet-Europeaan. De meest spannende atractie was een verzameling Europese huizen (o.a. een Holland-huis met Japanse meisjes in klederdracht). We zijn van gekheid maar een heuvel opgeklommen en hebben urenlang gedwaald over bospaadjes. Melig zijn we een serie toeristische foto's begonnen waar ik elke keer in beeld sta bij een bepaald ding (waar mogelijk met 1 hand ergens op). 's Avonds hebben we ons prima vermaakt met karaoke en we een flamengo-show uitgevoerd door Japanners.
Nara
Ik was toch wel benieuwd naar de hertjes in Nara. Ik had van een meisje gehoord dat haar moeder in de jaren '70 gezien had, dat de hertjes voor je bogen om eten los te peuteren. Ik kon me dat eigenlijk wel voorstellen in een land waar mensen voor werkelijk alles buigen (zelfs de treinconducteur buigt elke keer als hij een wagon in- of uitloopt). De hertjes waren zoals voorspeld overal in het tempelgebied. Ze liepen nog net niet de souvenirwinkeltjes binnen. Ze bogen niet voor de hertenkoekjes die je overal kon kopen. Maar ze aten wel je kaart op als je niet uitkeek. Maar toch, een hertje begon voor mij te buigen toen ik een gepofte aardappel had gekocht. Tja, na 30 jaar hertenkoekjes zou ik ook wat selectiever worden.
Het tempelcomplex was ook heel mooi, maar we kunnen inmiddels geen tempel meer zien. Overigens nog nooit zo'n vroeg checkout-tijd gehad in de jeugdherberg waar we sliepen: 8:30 uur! En douchen mocht alleen tuusen 6:00 en 8:00 en je mocht niet koken en 's avonds moest je om 22:30 binnen zijn en dan gingen om 23:00 de lampen uit.
Terug in Tokyo
We kunnen inmiddels ook geen kersenbloesem meer zien. In Tokyo staat alles nu officieel volop in bloei en dat duurt ongeveer een week. Dat trekt massa's Japanners en Maurice moest daardoor onze laatste nacht in een capsule-hotel slapen. Je hebt dan geen kamer maar een soort plastic doos met een matrasje erin. Heel klinisch, maar efficient!
Op onze laatste dag Tokyo zag ik het meest bizarre ding in Japan: de begraafplaats in Ueno Park waar honderden Japanners vrolijk zaten te picknicken onder de kersenbloesems. Met picknickmandjes en flessen sake zaten ze tussen de grafstenen in. Families met kindertjes, ouderen, zingende hipies, iedereen! En daarna kwamen we nog iets bizars tegen: een Japanner op een ligfiets-trike. We zijn een stukje met hem door Tokyo gefietst.
Kijk voor ALLE foto's op:
http://www.flickr.com/photos/idiotz/sets/72157604117876540/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
