Sore wa nan desu ka?

Wat is dat? Een veelgestelde vraag hier. In mijn hoofd dan, want antwoorden van Japanners kan ik toch niet verstaan. En goed Engelspratende Japanners zijn zeldzaam. Als je eens wilt weten hoe het voelt om een analfabete allochtoon te zijn, moet je dus hier eens naartoe komen.

Dat begon al op het vliegveld. Waarheen? Godzijdank had ik op de website van ons eerste hostel gelezen dat we een bepaalde trein moesten nemen daar- en daarnaartoe. Daar maar ingesprongen (ligfiets op de roltrap). Daar stonden we dan, tussen honderden 'salarymen' in de spits gepropt met volgepakte ligfietsen. De eerste pakweg 20 stations hadden alleen bordjes in Japanse tekens. En de omroepster leek wel alle stations als 1 lange zin om te roepen ipv 1 tegelijk. Help, waar moeten we eruit? Ik weet niet meer hoe, maar uiteindelijk zijn we er gekomen, met slechts 1 overstapfout.

Dan het eten. Geen probleem als je avontuurlijk genoeg bent om alles in je mond te stoppen (Maurice). Maar als vega vreesde ik al snel de hongerdood te sterven, of op zijn minst ondervoed of met scheurbuik nar huis te gaan. Eten is overal. Maar ga een willekeurig winkeltje of eettentje binnen en je ziet een keur aan onherkenbaar voedsel, vaak pastelkleurig, glimmend en verpakt in veel plastic met grote Japanse tekens erop.

In Nieuw Zeeland slaakte een groepje Japanse meiden al verbaasde kreten uit, toen ik vroeg hoe je in het Japans zegt dat je vegetarier bent. Vegetarier? Maar, dat is echt onmogelijk in Japan! Hmmm, dat beloofde wat dus. Ik eet nu elke dag Indiaas, pizza, frietjes van McDonalds en een enkele keer iets vaags uit een Japans eettentje waarvan ze zeggen dat er geen vlees (niku) of vis (sakana) in zit. En dat twee keer per dag (hmmmmm!). Voor ontbijt grijpen we hier naar dozen waar Kellog's op staat (en verder heel veel Japanse tekens). En dan melk of yoghurtdrank erbij (Maurice doet al het voorproefwerk).

Ook heel grappig zijn de (verkeers-)borden die je niet kunt lezen. Een waarschuwingsbord! Maar, waarvoor? Straatnaamborden zijn vaak wel meertalig. Maar er zijn bijna geen straatnamen! Alleen de grote straten hebben een naam. Locaties omschrijven ze hier als dat-en-dat-district, zoveelste straat, zoveelste gebouw. De Japanners snappen er zelf vaak ook niets van. Helaas bestaat er geen TomTom Japan. En op normale kaarten staat alles in Japanse tekens omschreven. Je moet het doen met de niet altijd even accurate gratis toeristenkaarten.

We wilden graag nog naar Kyoto, de culturele hoofdstad van Japan. Om het onszelf makkelijk te maken, besloten we met de trein te gaan. Die hele mooie supersnelle Shinkansentrein, met die pythonachtige kop! Ik had ook al ergens gelezen dat fietsers het heerlijk vinden om hier de trein te pakken. Nou, een slechtere manier om met de fiets te gaan kunnen wij ons niet bedenken (maar we moeten nog terug). Bij de eerste poging werden we al snel weggestuurd. De beambtes wezen naar een stapel plastic zakken, daar moesten de fietsen in. We mochten een poging doen, waarop we haastig de fietsen uit elkaar begonnen te schroeven. Maar dat zagen ze uiteindelijk toch niet zo zitten.

De volgende dag kochten we speciale fietstassen (rinkou bukuro). Want we hadden ontdekt dat je fietsen prima mee kunt nemen, als ze maar in een zak zitten met minimaal 1 wiel eraf. Maar we moesten de fietsen bijna volledig uit elkaar schroeven om ze in die tassen te krijgen. Uren later stapten we eindelijk in de Shinkansen-trein, met loodzware tassen waar helemaal geen plek voor was. De eerste 2 stations moest ik de pakketjes van de ene deur naar de andere deur schuiven onder toezicht van de conducteur, omdat er anders geen mensen konden instappen.

In Kyoto mochten we de fietsen niet IN het station in elkaar zetten. Een heel stuk sjouwen dus, met al die zware, onhandige bagage. En dat allemaal omdat er geen enkel plekje is op Japanse treinen om een fiets te stallen (ook niet op de normale treinen).

Daarna begon het Jozef-en-Maria-op-zoek-naar-een-herberg-gedeelte weer, want de meeste slaapplekjes hier zijn vol omdat het kersenbloesemseizoen begonnen is of zoiets. We slapen nu in de Kyoto Cheapest In op keiharde stapelbedden, http://kyoto.cheapest-inn.com/annaibed_eng.html
Geen matras, maar een soort dekje, nog dunner dan wat je thuis op de tuinstoelen gooit. Het kussen is wel heerlijk, een zak met pitjes erin (Herman is dat nou jouw geliefde boekweitdopjeskussen?). Vandaag eens kijken waar we nu eigenlijk beland zijn.