Fiets in beslag

Ik was erg nieuwsgierig naar Barcelona na alle positieve verhalen die ik over deze stad gehoord had. We arriveerden per trein omdat de buitenwijken niet echt fietsbaar zouden zijn. Als eerste zag ik langzaam een drukke verkeersader opdoemen vanaf de roltrap van het centraal station, mijn ligfiets tegen mijn knieen duwend. De zon scheen, de lucht was blauw en in de verte zag ik statige huizen en een fietspad. Nog geen uur later stond ik schreeuwend op Plaza Catalunya en dreigden agenten mij in de boeien te slaan als ik de fiets van Maurice niet zou loslaten. De agenten plaatsten Maurice zijn fiets op een takelwagen. Daarna propten ze al zijn bagage in vuilniszakken en gooiden deze achterin de politiewagen.

Reden volgens de agenten: Maurice had 40 minuten gekregen om 2 boetes te betalen en was nog steeds niet terug. Reden volgens Maurice: Hij had 2 onterechte boetes gekregen en vertrouwde deze agenten niet. Terwijl hij zogenaamd ging pinnen, probeerde hij verhaal te halen op het politiebureau. Ik heb het niet zien gebeuren, maar het ging om een boete voor telefoneren in het verkeer (maar volgens Maurice had hij alleen vanuit stilstand even op Google Maps gekeken op zijn iPhone). Toen hij die wilde betalen kreeg hij meteen weer een boete voor door rood rijden (was een leugen volgens Maurice).

Uiteindelijk hebben we uren op het politiebureau gezeten. Maurice haalde deels zijn gelijk: de agenten hadden hem in elk geval niet zijn paspoort en spullen mogen afnemen. De hoofdcommissaris bracht deze persoonlijk terug en bood zijn excuses aan. De fiets echter moest uit een depot opgehaald worden. Dit kostte Maurice een ochtend zoeken (en daardoor een verbrand hoofd) plus 160 euro. De volgende dag werd hij weer aangehouden voor 'over de stoep rijden' maar gelukkig bleef het alleen bij een waarschuwing. Ik had geen zin meer om door deze stad te fietsen en overtuigde Maurice om te gaan lopen. Grappig genoeg liepen we prompt Wim en Margret tegen het lijf, die we nog van een eerdere camping kenden. Ze boden ons hun kaartjes aan van een toeristische bustoer, die nog een paar uur geldig waren. We verkenden de hele avond Barcelona vanaf het open dak van een dubbeldekker met een zak chips en een pak jus. Dank Wim en Margret!

De tijd vloog voorbij met, tja waarmee eigenlijk?. Ik kocht een nieuwe zonnebril. We aten in vegetarische restaurantjes. We bekeken de organisch gevormde huizen en meubels van Gaudi. En we gingen naar het strand met Lucas, een vriend van Maurice die nu 1,5 jaar in Barcelona woont. Maurice wilde er ook wel wonen, maar na een week Barcelona, een online sollicitatie en wat gesprekken met Lucas zagen we het allebei niet zo zitten. Maurice zou bijvoorbeeld niet als freelancer aan de slag kunnen maar in dienstverband moeten werken. De werkdagen zijn lang, want ook op kantoor doen ze aan siesta. En verder is Spanje weinig vernieuwend, zowel op het werk als op cultureel gebied. Nee, dan is Berlijn toch leuker.

Kwijtgeraakt:
- Hoedje tegen de zon (Maurice)
- Fietslampjes (Maurice en Corine)

p.s. Maurice spuwde vuur over het fietsincident op zijn eigen site: http://www.idiotz.nl/2009/06/28/barcelona-policia-es-corrupta/