Alweer klaar voor de nieuwe reis
Door: Corine
Blijf op de hoogte en volg Corine
29 December 2010 | Nederland, Utrecht
Ik heb nooit verteld hoe we thuiskwamen uit Frankrijk. Lichte schaamte, want het was niet op de fiets, maar per trein vanuit Dijon. Het was de enige manier om nog op tijd thuis te komen. Bovendien was de poezenoppas halsoverkop vertrokken en moesten we nodig de buurman aflossen die nu elke dag brokjes en kopjes gaf.
Ik kan me nog herinneren dat we tot aan Dijon door een steeds platter wordend Frankrijk fietsten (en dus steeds harder!). Hier en daar misten we wat uitzicht door de kilometerslange schattige heggetjes … op ligfietshoogte.
We volgden een ‘via verde’ Franse stijl, maar verdwaalden jammerlijk in een drukke stad. We pikten de draad weer op via een kronkelpaadje langs een riviertje en idyllische weidelandschappen . Een gebruinde Franse wielrenner reed het hele stuk met ons mee. Hij was op weg naar een wedstrijd en moest nog even een uurtje warmfietsen. Net toen ik me heel stoer begon te voelen om zijn tempo bij te houden, ging mijn versnelling stuk. Dat zag er niet best uit. Geen onderdelen bij ons en geen fietsenmaker in de buurt.
De Fransman loodste ons naar een picknickplek waar veel fietsers langskwamen. En verdomd, binnen het uur stond er ineens een tandemligfiets naast ons. Met een vooraadje versnellingskabels, speciaal op ligfietslengte. De tandemligfietsers waren vader en zoontje die dapper op weg waren naar familie in een oostblokland waarvan ik de naam ben vergeten. Maurice liet weer zien dat hij de allerbeste fietsenmaker is en na een uurtje of wat konden we weer de weg op.
Het was een gezellig knooppunt. In de tussentijd passeerden nog een ligfiets met een extreem dikke fietser erop. En een gezin op gewone fietsen met een extreem grote hond bij zich. De vader had een apart karretje achter de fiets om de hondenbrokken in te vervoeren. Ze kampeerden in het wild en de hond bood dan prima bescherming. We trakteerden iedereen op ijsjes.
Het laatste wat we van Frankrijk hebben gezien waren de wijngaarden. We reden over smalle verharde boerenpaadjes door lieflijke dorpjes met veel wijn- en antiekwinkeltjes. In Dijon kocht ik een mosterdgele jas (toeval). Via een nacht in een vreselijke andere stad (Reims? Metz?) zijn we per trein thuisgekomen. En nu, in december, bereiden we ons voor op fietsen in Cuba!
Ik kan me nog herinneren dat we tot aan Dijon door een steeds platter wordend Frankrijk fietsten (en dus steeds harder!). Hier en daar misten we wat uitzicht door de kilometerslange schattige heggetjes … op ligfietshoogte.
We volgden een ‘via verde’ Franse stijl, maar verdwaalden jammerlijk in een drukke stad. We pikten de draad weer op via een kronkelpaadje langs een riviertje en idyllische weidelandschappen . Een gebruinde Franse wielrenner reed het hele stuk met ons mee. Hij was op weg naar een wedstrijd en moest nog even een uurtje warmfietsen. Net toen ik me heel stoer begon te voelen om zijn tempo bij te houden, ging mijn versnelling stuk. Dat zag er niet best uit. Geen onderdelen bij ons en geen fietsenmaker in de buurt.
De Fransman loodste ons naar een picknickplek waar veel fietsers langskwamen. En verdomd, binnen het uur stond er ineens een tandemligfiets naast ons. Met een vooraadje versnellingskabels, speciaal op ligfietslengte. De tandemligfietsers waren vader en zoontje die dapper op weg waren naar familie in een oostblokland waarvan ik de naam ben vergeten. Maurice liet weer zien dat hij de allerbeste fietsenmaker is en na een uurtje of wat konden we weer de weg op.
Het was een gezellig knooppunt. In de tussentijd passeerden nog een ligfiets met een extreem dikke fietser erop. En een gezin op gewone fietsen met een extreem grote hond bij zich. De vader had een apart karretje achter de fiets om de hondenbrokken in te vervoeren. Ze kampeerden in het wild en de hond bood dan prima bescherming. We trakteerden iedereen op ijsjes.
Het laatste wat we van Frankrijk hebben gezien waren de wijngaarden. We reden over smalle verharde boerenpaadjes door lieflijke dorpjes met veel wijn- en antiekwinkeltjes. In Dijon kocht ik een mosterdgele jas (toeval). Via een nacht in een vreselijke andere stad (Reims? Metz?) zijn we per trein thuisgekomen. En nu, in december, bereiden we ons voor op fietsen in Cuba!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
