Over de Pyreneeen

De Pyreneeen waren een makkie. Lastiger was het om er uberhaupt aan te beginnen. Eerst bleven we een dag voor het gebergte hangen omdat we het Dahli-museum wilden zien (nou ja, het was door veel mensen aangeraden, maar eigenlijk vond ik zijn kasteeltje in het dorpje Pubol veel interessanter). Op hetzelfde moment bleken Marius en Linda vlakbij hun honeymoon te vieren in een berghuisje van Linda's ouders. En daar mochten wij best bij zijn. Ze boden zelfs aan ons met de auto op te halen. Wat leuk om eindelijk weer bekenden te zien! Marius bleek ook een ligfiets gehad te hebben en nog wel een van de raarste, namelijk zonder stuur. We bbq'den voor het huisje bovenop een berg en dronken bruiloftswijn. Maurice en ik sliepen in het 'gastenverblijf, een extra houten huisje in de tuin. De volgende dag namen ze ons mee naar een naburig dorpje en naar Girona (waar we een paar dagen eerder hadden geslapen tegenover een terras vol zwerfkatten).

We stonden erop de trein terug te nemen zodat Marius en Linda ons niet helemaal terug hoefden te brengen. Maar we keken niet goed op de dienstregeling en zaten uiteindelijk in een nachtbus terug. De Pyreneeen moesten zeker nog een uitslaapochtend op ons wachten. Daarna bleken mijn remmen tot op de draad versleten. Er volgden nog een bezoek aan de fietsenmaker en dan ook nog maar aan de McDonalds. En om een uur of 14:00 was het dan zover.

Eerst een paar km door lieflijke dorpjes. Daarna begon het klimwerk. Na pakweg een uurtje stonden we al boven. Was dat alles? Het stukje tussen Spanje en Frankrijk bestond uit hobbelpad vol stenen en diepe kuilen vol water. Langs de kant lag een dood schaap weg te rotten. Na een paar honderd meter ineens weer asfalt. Frankrijk verwelkomde ons met nog lieflijker huisjes, bloemetjes en groene veldjes.

Frankrijk voelde als een verademing na Spanje. Op de eerste camping een grasmat. Meerdere soorten brood bij de bakker (maar zelfs het gewone stokbrood heeft smaak). In de supermarkt mag je met je handen groenten pakken en plastic tasjes moet je standaard zelf maar meenemen, of kopen. De mensen roepen vrolijk 'bonjour' of 'bon courage'. Ze zijn vreselijk aardig. In 2 dagen kregen we een courgette, 2 pruimen en 2 glazen fris. De Franse bergwegen gaan veel geleidelijker omhoog. Alleen het landschap is een stuk minder dramatisch dan het Spaanse. Dat lieflijke schattige begon Maurice op een gegeven moment op zijn zenuwen te werken, maar ik vond het heerlijk.

We verheugden ons op Vias en Agde, Franse kustplaatsen waar Maurice als kind vakantie vierde met zijn familie. Het hele gebied bleek uitgegroeid tot een kampeerhel. Campings zo groot als vluchtelingenkampen, gescheiden door nauwe paadjes. En bizarre prijzen. Slapen we in middden-Frankrijk voor nog geen 10 euro per nacht (2 personen en een tent), in Vias betaal je minstens 40 euro. Het werd al donker en op de meest acceptabele camping (42 euro) zette net een entertainer voor kinderen de geluidsinstallatie aan. Maurice trakteerde op een hotel. We hadden een hemelbed en een joekel van een terras, ongetwijfeld de beste manier om in Agde te slapen. Het bleek een parenclub te zijn. 's Nachts hoorden we dreunende muziek uit de kelder van het kasteeltje. De ontbijtdame vertelde me 's ochtends dat ze had gehoord dat zakenmannen zich lieten afranselen in de kelders.

Tijdens een klim naar 500 meter keek ik niet goed op de kaart. Ik trapte me suf en zag toen een bord met 'Col bla bla, 750 meter'. Gelukkig maar want op deze top vond Maurice een zwarte hond naast een boom met een touw. In het touw zat een lus met zwart hondenhaar. Het paste precies om zijn nek, maar leek doorgesneden. De hond had vreselijke dorst. Hij zat hier ongetwijfeld al een paar dagen. Wachtte hij op zijn baasje? We gaven hem water en kaas en spoorden hem aan om met ons mee te lopen. Levensgevaarlijk want hij zigzagde over de drukke weg (het schaap bleef in elk geval nog netjes tussen ons in). Na een paar kilometer droegen we hem over aan een passerende politiebus.

Op 17 juli vierden we Maurice zijn verjaardag in Montpellier. Dit stadje was het dichtst bij de camping waar we zaten (Laroque). We gingen met de bus, niet beseffend dat er maar zo'n 4 bussen per dag gingen. Bij aankomst, moesten alweer bijna meteen terug. Weer een hotel dan maar. We gingen naar de film Bronson, zonder Franse nasynchronisatie. Voor ons zaten 2 dronken Britten waarvan de 1 naar poep rook. De ene Brit vertelde ons dat hij met Bronson in de gevangenis had gezeten. Ik vroeg hem vanalles over die tijd en tijdens de film leek het nog te kloppen ook. Na afloop ontweken we de praatgrage zatlap door een speelhal in te vluchten. We maakten 20 euro op aan flipperen, motorracen en andere behendigheidsspelletjes. Eigenlijk best leuk!

We bezochten een spectaculaire grot waar de hugenoten zich vroeger schuilhielden (die mochten in een bepaalde periode legaal gedood worden). Ik heb zoveel stalagtieten en -mieten gezien in een ruimte zo groot als een kathedraal, dat ik bang ben dat ik geen enkele andere grot ooit nog indruk op me zal maken (Grotte de Desmoiselles, vlakbij Ganges).

Het landschap werd toch nog dramatischer. We volgden rivieren vol grote kiezels door rotsachtig gebied met soms een watervalletje (de Ardeche). En we heuvelden over groene bergen met weilanden en dennenbossen (Centraal Massief). Op een gegeven moment leek het wel Zwitserland (inclusief geraniums voor chalet-achtige huisjes). We hadden even een volgauto, net als in de Tour de France. Een aardige Fransman die niet zomaar even de weg wilde wijzen.

Het weer lijkt elke dag weer twijfelachtig, maar tot nu toe houden we het steeds droog. Een nacht woei het zo hard dat Maurice met oordoppen sliep tegen het harde geklapper van de tent. De camping was vrijwel leeg en de beheerder een alcoholist. Ik was bang dat we de enige sukkels waren die niet wisten dat er een tornado op komst was.

Ook Frankrijk heeft oude spoorlijnen tot wandel-/fietspad omgedoopt. We suisden 34 km lang over zo'n pad naar beneden tot in Le Puy. In dit stadje zie je een hoge rots met op het puntje een roze/oranje beeld van Maria. En een rots met op het puntje een kathedraal. Alsof ze de berg eromheen opgeblazen hebben en dat bleef over. Geen gezicht, vooral 's avonds, als alles 'mooi' verlicht wordt, waan je je in Disneyland. Op de camping ontmoetten we Carol, een freelance fotograaf uit Nederland. En de Canadese Benoit en Manon. We dronken een fles wijn die we van een paar fiets-Belgen hadden gekregen (toch teveel ballast). Iedereen dacht dat we elkaar al jaren kenden, zo gezellig was het.

Maurice zijn slaapmatje ging een nieuwe fase in. Eerst liep het alleen nog maar langzaam leeg (ter info: ik slaap op dit matje). Maar nu sprongen 1 voor 1 de naden van de luchtkamers los waardoor een grote bobbel in het midden ontstaat. Het luchtbedje ziet er nu uit als een slang die een groot dier heeft ingeslikt. Helaas is de grootste Franse kampeerwinkel de Decathlon en die hebben werkelijk niks. Maurice zeult nu een topzwaar 'normaal' luchtbed mee. Dat is ijskoud 's nachts. Even vragen op een camping of ze ook 'huisjes' verhuurden, leverde 1 nacht een fantastisch chalet op in een bos aan een meer voor slechts 12 euro in totaal.

Andere fietsers vertelden dat in Polignac (dorpje voorbij Le Puy) een man woont die zich de beste ligfietser van Frankrijk noemt. Ik dacht: misschien is er maar 1 ligfietser in Frankrijk. Helaas hield niemand ons daar zwaaiend aan voor een race of iets dergelijks. Een paar dorpjes verder toeterde een voorbijrijdende auto naar me. Hij had een ligfiets achterop. Jammer dat 'ie niet even stopte.

Op een dag reden we per ongeluk door een autorally en aten we in een stadje waar een of ander motorfeest aan de gang was. Om 18:00 besloten we nog 28 km te klimmen en dat ging prima! We kwamen terecht op een kamperen-bij-de-boer-camping van Nederlanders in Le Brugeron. We deelden het terrein met loslopende konijnen, geitjes, duiven, een kat en een hond.