En toen, en toen... van Madrid tot Barcelona

Toen we het schaap verloren waren, fietsten we verder naar Ciudad Encantada. In dit omheinde stukje natuur (entree 3 euro) bekeken we reusachtige stenen die ergens op leken. Als in een museum stonden er bordjes bij met bijvoorbeeld 'hond', 'olifant met krokodil' of 'Romeinse brug'.

Slapen kon in het nabijgelegen dorpje Una. We kwamen terecht op een sportveld, in tweeen gedeeld door een rij houten huisjes met stapelbedden. Normaalgesproken gingen Spaanse schoolkinderen hier 'op kamp'. Gelukkig troffen we alleen een Brabants echtpaar aan, ook de fiets. Ze waren net als wij begin mei vertrokken, maar dan uit Nederland. Ze hadden truien en zelfs mutsen en handschoenen nodig gehad. Ze waarschuwden voor de rukwinden in de Franse bergen: zij was door zo'n wind met fiets en al opgetild en even verderop weer neergezet. Uitgehongerd gingen we samen wat eten bij 1 van de 2 bars in dit piepkleine dorpje (het winkeltje was helaas dicht). De ene bar loog dat ze een groot gezelschap verwachtten en dat ze ons niet konden bedienen (we hebben het licht zien uitgaan en geen mens gezien). De bar ernaast beweerde alleen overdag warm eten te serveren. Na lang zeuren in onze beperkte Spaanse woordenschat (verkoop ons dan groenten, dan koken we zelf wel! We zijn fietsers, we hebben meer nodig dan stokbrood!) kregen we de kaart een soort van naar ons toegesmeten. We hebben prima gegeten. De volgende ochtend bleek de bakker niet open. Wat een onmogelijk dorp!

Onderweg schuilden we voor een regenbui in een vissershuisje, samen met een Spaanse fietser uit Madrid. Deze huisjes bleken overal te staan in dit gebied en we aten er gezellig onze broodjes op en maakten thee en koffie. Een prachtige route volgde. Door een bergachtig gebied, langs een meer, langs velden in verschillende tinten groen. Ik zag een hert. En we zagen het lachwekkende begin van de rivier Taag: een bombastisch ijzeren kunstwerk van een man met een zwaard. Daaronder een roestige buis waar een plasje water uit druppelde.

Toen we de camping in Albarracin binnenfietsten, raakten we aan de praat met een Britse vader en zoon op motorvakantie.De vader (ver in de 70!) was net genezen van een ongeluk op zijn monsterlijk grote BMW. In Bolivia had hij zijn rug gebroken toen hij tegen een slagboom reed. De slagboom was al jaren niet meer in gebruik, maar niemand nam de moeite het ding op te ruimen (er was ook al eens iemand tegen doodgereden). De vader en zijn zoon leken in hun vakantie niets anders te doen dan drinken tot ze naar bed gingen. En dan weer vroeg in de ochtend wegrijden.

De volgende dag ontmoetten we in het dorpje alweer een Nederlands fietsechtpaar: Wim en Margret. Zij zijn de eersten die net als wij van Spanje naar Nederland fietsen (wat we alle 4 het slimste vonden i.v.m. de temperatuur). We wisselden onophoudelijk onze fiets-ervaringen uit midden op een kruisinkje van straatjes, af en toe auto's ontwijkend. Zo wist Wim dat je water koud kunt houden door een natte sok om je bidon te doen.

We reden verder via een bos met prehistorische rotstekeningen naar het stadje Teruel. Een kort ritje, maar we zagen regenwolken in onze achteruitkijkspiegeltjes. Maurice ontdekte dat het 3-sterrenhotel www.elmudayyan.com in het centrum goedkoper was dan een willekeurig hostal. We wentelden ons in luxe voor slechts 50 euro. De enthousiaste 15-jarige hoteldochter pakte zaklampen en liet ons zien dat onder het hotel een voormalige priesterwoning was opgegraven, compleet met ondergrondse gangetjes en deurtjes naar de voomalige kerk. In keurig Engels vertelde ze ook alles over het stadje (dat meteen een stuk interessanter leek).

De donkere wolken waaiden niet over. We passeerden een vuilnisbelt met roncirkelende gieren. Maurice bestelde onderweg een bord met drillerige vleesprut dat varkenspootjes bleek te zijn (manos de cerdo). Hij heeft het geproeft, maar wist de serveerster te overtuigen dat zoiets niet eetbaar was. Buiten vroeg ik aan een oude man op een stoel of hij dacht dat het ging regenen. Ik bleek hem echter gevraagd te hebben of het donderdag was. Ik vrees dat ik wel vaker rare dingen zeg in het Spaans. Zo klopte ik eens bij iemand aan om te vragen of ze hun vastgebonden hond uit de zon wilden halen (hij kon net niet bij de schaduw). Ik wilde geen betweter lijken en zei daarom dat ik een hondenliefhebber was. Maar volgens mij zei ik dat ik graag honden lustte (dat verklaarde misschien waarom iemand direct wegliep met de hond).

Enfin, de oude man op de stoel was niet gek en legde uit dat er een storm (tormenta) op komst was. Ik zette het op een fietsen. Maurice wilde liever uitbuiken. Precies tijdens de eerste donderslagen stopte ik voor een alleraardigst herbergje. Op een bankje zat een Nederlandse fietser, die ook kwam schuilen. Hij had verplicht vakantie vanwege de economische crisis. Maurice was net binnen toen de regen begon, zo hard dat we niks meer door het raam zagen.

De volgende dag klommen we naar het hoogste punt van de hele reis: 1701 meter. Toen we bovenaan een broodje aten, stopte een busje voor onze neus. Een rimpelige opa in een wielren-outfit werd met zijn fiets afgezet op de top. En hup, daar ging hij bergaf. We haalden opa niet meer in. Zelf werden we flink nagetoeterd door kleine brommertjes. Het bleek een club te zijn van liefhebbers van oude Spaanse motoren. Een van de Spanjaarden stond erop dat ik zijn vriend Sjoerd uit Balk moest spreken omdat ik uit Nederland kwam. Voor ik het wist stond ik via zijn mobieltje met Sjoerd te kletsen. De Fries had jarenlang rond de wereld gezeild en was nu neergestreken in Spanje. 'Ik ben als een Indiaan' zei Sjoerd, die nu een soort kluizenaarsbestaan leidde. Hij verbouwde zijn eigen groente en gebruikte zonne-energie. We waren van harte welkom om langs te komen, maar dat betekende dat we weer die hele berg op moesten klimmen. Dat ging echt niet meer. Met onze laatste krachten puften we het stadje Morella in, dat natuurlijk niet naast, maar op het topje van een heuvel lag.

De mooiste route van de hele vakantie volgde: een tip van het geweldige echtpaar Jack en Helma, die we weken eerder eens hadden gesproken op een camping. Ze woonden in de buurt van Morella en we moesten beslist langskomen als we in de buurt waren. 'In de buurt' bleek een dikke 60 km verder. Maar omdat we richting zee reden, ging het vrijwel alleen maar naar beneden. Terug wilden ze ons met alle plezier een lift geven. Onze fietsen pasten makkelijk in hun busje. Voor wie deze route ook wil fietsen (de lift terug natuurlijk niet inbegrepen):

Rijd Morella uit over de N232. Ga na een paar km linksaf naar Vallibona (CV111). Volg de bordjes richting Rossel. Vlak voor Rossel is een 'casa rural' waar je kunt slapen (was helaas dicht toen wij er waren). Ga terug via La Senia, richting Castell de Cabres. Ga in elk geval tot aan het stuwmeer (prachtig blauw en je kunt er zwemmen). Let op: terug is bergop (onderweg wel campings gezien).

Onderweg dronken we wat in het cafe van Villabona, alwaar de bardame alleen jazz draaide. 'Ik geloof niet dat ze er hier van houden, maar dit luister ik nu eenmaal de hele dag', zei ze met een vriendelijk knikje richting de andere gasten. Het hele stuk kwamen we vrijwel geen auto tegen. Wel: gemsen! En een paar woest uitziende zwarte stieren, die rustig stonden te herkauwen. Het was een lange reeks afdalingen door rotspartijen en door naaldbossen. Als je dacht dat je beneden was, bleek je een paar bochten verder toch weer bovenaan een nieuwe kloof te staan. En uiteindelijk in de verte ineens: de zee!

Omdat we nergens onderdak konden vinden, zijn we doorgereden tot we bijna bij Jack en Helma waren. Die kwamen op hun beurt net bij een plaatselijk hiphop-concert (!) vandaan. Ze stelden voor ons op te pikken. Het was een gezellig weerzien. We hoopten dat we misschien onze tent mochten opzetten in de tuin. Maar ze bleken een compleet ingerichte benedenverdieping voor ons te hebben met eigen badkamer en koelkastje. Helma stond erop nog te koken die avond. We gingen pas om een uur of 3 naar bed.

's Morgens namen Jack en Helma ons mee naar zee. Blij als kinderen waren we. In 6 weken Spanje was dit ons eerste strand-uitje! Dik ingesmeerd met zonnebrand zaten we onder hun parasol ( nog nooit gebruikt door de chocladebruine Jack en Helma). De volgende dag brachten ze ons terug naar 'onze route' met het busje. Onderweg spotte Helma een grote zwerm gieren. Het bleken er honderden te zijn, cirkelend rond het stuk land vlak voor ons. Sommigen scheerden laag voorbij, waardoor we ze goed konden zien. Vlak voor ons zaten 2 gieren op een elektriciteitsmast. In de verte zagen we dat er nog veel meer gieren rond een boom zaten. Het deed Jack denken aan conferenties die condors schijnen te houden. De grootste condor zit dan in het midden, met grote groepen andere condors eromheen. We aten nog 1 keer samen in een barretje (met ook alleen jazzmuziek!) in het dorpje Castell de Cabres. In de winter bleken hier maar 3 mensen te wonen... Na afloop pakte de eigenaar een enorme sleutel en opende voor ons de deur van het plaatselijke kerkje. Wij lieten hem nog even de ligfietsen zien. De man sprong onmiddelijk op een fiets en begon te trappen. Daarna liep hij weer terug de bar in alsof hij zoiets dagelijks deed.

We namen afscheid boven op een berg bij Herbes. Daarna was niks meer zo leuk. We reden langs stinkende varkensboerderijen. De bergen verdwenen. De bloemen raakten uitgebloeid. Gras werd dor. En het was heet! We werden het fietsen een beetje beu. Tot Barcelona kan ik me nog herinneren: het hostal met het heerlijke zwembad (met gras eromheen) in het dorpje Margalef. Het klooster in Poblet met ontelbaar veel jonge katjes, waarvan er 1 steeds zijn nagels scherpte aan de band van een rode BMW. En de blote man op een fiets met nagellak op zijn tenen (met Maurice kletste hij naakt, toen hij mij zag aankomen trok hij netjes een zwembroekje aan). Omdat het landschap saaier werd en de wegen drukker, pakten we in het stadje Igualada de trein naar Barcelona.

zo 28 juni Igualada-Barcelona (trein)
za 27 juni Montblanc-Igualada (53 km)
vr 26 juni Margalef-Montblanc (73 km)
do 25 juni Gandesa-Margalef (46 km)
wo 24 juni Fuentespalda-Gandesa (60 km)
di 23 juni Traiguera-Herbes (busje Jack & Helma) + Herbes-Fuentespalda (27 km)
ma 22 juni Traiguera
zo 21 juni Morella-Sant Rafael (90 km) + Sant Rafael-Traiguera (busje Jack en Helma)
za 20 juni Allepuz-Morella (88 km)
vr 19 juni Teruel-Allepuz (45 km)
do 18 juni Albarracin-Teruel (47 km)
wo 17 juni Albarracin
di 16 juni Una-Albarracin (82 km)
ma 15 juni Cuenca-Una (41 km)
zo 14 juni Madrid-Cuenca (trein)
za 13 juni Madrid
vr 12 juni Madrid
do 11 Riopar-Madrid (trein)